Mijn opa en oma waren vroeger heel ondernemend. Ze verkochten snoep op de markt. In verschilden steden.
Ze runde het witte badhuis. Waar ze ook een snoepwinkeltje hadden. In de winter stonden ze met koek en zopie op het ijs. In 1963 was er een hele strenge winter, toen is opa begonnen met patat te bakken op het ijs.
Dat sloeg toen zo goed aan dat zij op de hoek van de Koepoortsweg en de Spoorsingel zijn begonnen met een frietkraampje.
Mijn vader Henk van Ree heeft heel lang patatjes gebakken op de Spoorsingel. In verschillende rijden frietkarren heeft hij dag in dag uit staan te werken daar. In het begin samen met mijn moeder. We woonden toen in de achterstraat.
Vanuit de kar kon je ons huis zien. Als het druk werd, hing mijn vader een theedoek aan het luik. Dat was een teken dat mijn moeder moest komen helpen.
Als kind ging ik altijd met mijn vader mee naar de markt om daar onze frietkraam neer te zetten. Toen ik ongeveer dertien was ben ik begonnen met de aardappels te pitten en voor te bakken. Zo heb ik het ambachtelijke patat bakken van mijn vader over genomen.
Toen ik achttien werd opende ik samen met mijn vader de beruchte kiosk. Dit werd mijn eerste eigen zaak.
24 jaar was ik, toen mijn vader met vervroegd pensioen ging! Ik werkte vijf jaar lang 80 uur in de week, ik was op en had bewondering voor mijn vader die dit zijn hele leven gedaan had. Hoorn kreeg meer inwoners en toeristen het werd alsmaar drukker, toen besloot ik dat er iets moest gebeuren.
De Kersenboogerd
De kiosk was veel te klein voor het groeiende aantal klanten.
Toen ben ik in de Kersenboogerd een nieuw filiaal begonnen om de kiosk te ontlasten.
Helaas pakte dit niet uit zoals ik had verwacht!
De week dat we open zijn gegaan werd het zo druk dat we dit niet nog een week konden doen.
Ik heb toen besloten om de Kersenboogerd tijdelijk te sluiten.
Na een spoed sollicitatieronde kon de Kersenboogerd vervolgens met tien extra medewerkers weer open.
Van Ree had opeens 30 medewerkers. Daar stond ik dan, met mijn zwemdiploma.
De Heusmolen
Ik besloot dat er nog een filiaal bij moest komen om zo de Spoorsingel en de Kersenboogaard te onlasten. Ik had heel veel moeite met een geschikte locatie vinden. Op een dag liep ik langs de Mok in de Heusmolen, ik vond dit altijd een mooie zaak maar het was totaal verwaarloosd. Toch heb ik besloten om de Mok te kopen. Alles wat erin stond heb ik er uit gesloopt. Het pand werd totaal gestript en opnieuw ingericht.
Ik was trots op het resultaat en met tien nieuwe personeelsleden voor deze vestiging dacht ik dat het helamaal goed moest komen.
We gingen zonder enige vermelding op een maandag open, het personeel moest immers nog ingewerkt worden en wennen aan de vestiging.
En ja hoor! Na een week was ik genoodzaakt om ook deze vestiging door de drukte tijdelijk te sluiten.
Zo konden we weer een spoed sollicitatieronde uitvoeren en heb ik nog tien extra personeelsleden aangenomen.
Echter werd het niet rustiger bij de andere vestigingen het werd alleen maar drukker en drukker.
De Spoorsingel
